Srbin, koga je Evropa obožavala

Kada je 1928. došao u posetu Beogradu, izazvao je pravu pometnju, gotovo histeriju u gradu. Beograđani su hitali da vide najpopularniju zvezdu iz ovih krajeva. Neke devojke su skakale pred kola. Dočekalo ga je između 30.000 i 40.000 ljudi na stanici. Ista slika je viđena i u Novom Sadu kada je došao da obiđe roditelje i sestre.

Tadašnja "Politika" je na naslovnoj strani objavila da ga je dočekalo i pozdravilo desetine hiljada Novosađana. Primio ga je i kralj Aleksandar koji mu je uručio orden svetog Save prvog stepena za doprinos popularizaciji filmske umetnosti. Bila je to još jedna prilika, da se sretene i sa svojim prijateljem Branislavom Nušićem.

Svetislav Petrović je bio izvanredan glumac, izuzetno zgodan muškarac, igrao je sa najlepšim glumicama svog vremena: Lijanom Hajd, Kler Loto, Polom Negri, Romi Šnajder. Proglašen je u to vreme jednim od najlepših muškaraca u Evropi i svi su mislili da će naslediti Rudolfa Valentina. Žene su ga obožavale jer je bio mnogo muževniji i drugačiji, slovenski tip ljubavnika. Međutim iako je govorio nekoliko jezika, nikada nije uspeo da se oslobodi akcenta i zbog toga u Americi nije napravio tako veliku karijeru.

Rođen je u 1. januara 1894. u Budimpešti u Austrougarskoj od srpskih roditelja. Međutim, on je stalno govorio da je rođen u Novom Sadu i voleo je da ističe svoje srpsko poreklo i mađarsko državljanstvo. Završio je studije politehnike u Budimpešti, ali je posle Prvog svetskog rata, u Beču upoznao Mihalja Kertesa, mađarskog reditelja koji je kasnije napravio karijeru u Holivudu kao Majkl Kertiz. Debitovao je upravo u njegovom filmu "Nadčovek". Sa Kertesom je od 1918. do 1920. snimio svoja prva tri filma ("Gospoda sa suncokretom", "Dama u crnim rukavicama" i "Zvezda Damaska"), kao Svetozar Petrović, a onda je krštenom imenu dodao Ivan, radi lakšeg izgovora. U karijeri dugoj 40 godina snimio je oko 120 ostvarenja, od čega je 90 glavnih uloga.

Tečno je govorio mađarski, srpski, nemački i francuski i igrao je u mađarskim, austrijskim, nemačkim, francuskim, španskim, američkim i jugoslovenskim produkcijama. Koliko je bio uspešan govore imena reditelja sa kojima je radio, Georg Vilhelm Pabst, Paul Vegener, Luj Mal, Mihalj Kertes. Izvanredno je pevao i svirao violinu i dolaskom zvučnog filma često je igrao u operetama. Igrao je oficire, plemiće, ljubavnike. Jedna od uloga je i lik Marka Vukovića u filmu Princeza korala, u režiji Viktora Jansona, koji je snimljen 1937. u koprodukciji Nemačke i Kraljevine Jugoslavije.
Govoreći o ovom delu Jugoslav Pantelić je svojevremeno objasnio da je baš taj film bio način da se premosti diplomatski skandal koji je umalo izbio godinu dana ranije, kada je Nemačka, inače aktivna u koprodukcijama, snimala ovde "Oklopnjaču Sevastopolj".

Otkriveno je da su snimatelji posle filmskih scena snimali i vojne baze. To je izazvalo veliki diplomatski skandal, tako da nije bilo lako dobiti dozvolu za neku novu koprodukciju, ali je Petrović angažovao nekoliko uticajnih ljudi, iskoristio svoja poznanstva u Ministarstvu spoljnih poslova i dozvola je dobijena.

Kolika je bila njegova popularnost govori i podatak da je radio u filmskim studijima u Budimpešti, Beču, Berlinu, Parizu. Njegov pretposljednji film bio je "Lift za gubilište" (1958) Luja Mala, sa Žanom Moro i Linom Venturom.

Bio je prvi je srpski glumac koji se između dva svetska rata proslavio na filmskom platnu u Evropi, ali iako je izgradio zavidnu međunarodnu karijeru, srpska javnost je saznala više o njemu tek, nakon što je pre dve godine prikazana retrospektiva filmova, a razlog su baš filmovi. Posle Drugog svetskog rata njegovi filmovi nisu prikazivali u jugoslovenskim bioskopima zato što je glumio u nemačkim ljubavnim filmovima snimanim za vreme Hitlerove vladavine. Komunisti mu nikad nisu oprostili ni njegovo angažovanja kao spikera u Minhenu, na Radiju Slobodna Evropa,kao ni činjenicu da je bio oženjen nemačkom glumicom Fridl Šuster.

Ostvario je samo jednu ulogu u filmu u posleratnoj Jugoslaviji. Bila je to Dalmatinska svadba (1953.), u režiji Geze fon Bolvarija, pionirska koprodukcija nove Jugoslavije sa zapadnim kinematografijama, odnosno sa Zapadnom Nemačkom, i jedan od prvih kolor filmova snimljenih kod nas.

Umro je u Minhenu 1962.godine i nije dočekao da publika u Jugoslaviji ponovo gleda njegove filmove.